Aflevering 1: Woningnood

Heel even twijfelde ze, of ze de vraag kon intrekken. Snel over iets anders beginnen. Om het prangende antwoord nog héél even uit te stellen. Maar in plaats daarvan liet Julia een stilte vallen. En zag ze hem worstelen om antwoord te geven. Hij kon geen kant meer op. “Julia”’ kwam er hakkelend uit…”Ik wil je niet pijn doen, maar…” Toen wist ze genoeg. Hij vertelde haar dat hij niet meer van haar hield, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. En over die van Julia zelf. Natuurlijk wilde hij haar niet kwetsen. Maar het kon niet anders. Zijn woorden sloegen in als een bom. Alsof de lucht uit haar longen werd gezogen. Dus zo eindigde haar relatie met Ben. Dit was het dus.

Een nieuw begin
Er zijn een paar weken voorbij. Julia is opgelucht. Ze had met Ben besloten dat ze allebei naar een ander huis zouden gaan zoeken. In eerste instantie wilde Ben weggaan, zodat zij kon blijven. Maar toen bleek dat ze hun woonplek hoe dan ook zouden kwijtraken. En omdat er zoveel herinneringen van Ben en haar in dit huis zaten, voelde het goed om allebei een nieuwe plek te zoeken. Een frisse start. Julia had er wel zin in, dat nieuwe begin. Ondanks dat ze van alle kanten te horen kregen dat het vinden van een woonplek steeds moeilijker werd. Ze had er alle hoop in dat het wel ging lukken. Zowel zij als Ben ging ongetwijfeld een leuk huisje vinden.

De onbedoelde keten van soms vreselijke gebeurtenissen was natuurlijk al veel eerder op gang gekomen. Ver buiten Julia om. Ze had ook op geen enkele manier kunnen weten hoe.

Ergens besloot een wat ouder stel namelijk om hun huis aan de rand van de stad te moderniseren. Nu hun kinderen en de kleinkinderen toch weer wat dichterbij waren komen wonen, wilden ze van hun huis een fijne logeerplek maken. Dus kwam er overal een frisse lik nieuwe verf overheen en werd er eindelijk een vaatwasmachine aangeschaft. Zo hadden zij meer tijd om met de kleinkinderen te spelen. Ook de rommelige tuin werd goed onder handen genomen. Er werd plek gemaakt voor een opblaaszwembadje voor de kleintjes, en een trampoline voor de grotere kleinkinderen. De rommelplekjes in de tuin werden opgeruimd. En die dikke heg, waar toch al giftige besjes aan konden groeien? Die werd vervangen door een fris gekleurde schutting. Super logisch. En, zoals de meeste ketens van soms vreselijke gebeurtenissen, vol goede bedoelingen…

Alles zit stampvol
Juni is inmiddels aangebroken. Ondanks dat Julia en Ben nog prima met elkaar door één deur kunnen, groeit het verlangen naar een eigen plek bij beide wel enorm. Men had gelijk. Er zijn simpelweg geen woonplekken te vinden. Geen één! Alles zit stampvol. Elke keer als Julia denkt iets gevonden te hebben, ontdekt ze dat er al een hele familie woont. Zij en Ben hadden al aan iedereen die ze kennen verteld dat ze apart van elkaar een woonruimte zoeken. Maar niemand wist natuurlijk iets.

En dan ineens heb je niks meer
Half juni. Het is niet te geloven. Net wéér een huis misgelopen. Gewoon voor haar neus weggegrist! Wat is het leven toch raar, denkt Julia. Op het moment dat je je eerste vriendje hebt, realiseer je je helemaal niet dat het allemaal zo bijzonder is. Dan ben je plots je vriendje kwijt, en moet je ook nog eens op zoek naar het huis. Als ze dat had geweten, had ze misschien wel haar mond gehouden. Dan had ze Ben niet gedwongen om de stekker uit hun relatie te trekken. Ze kon zich goed indenken dat veel stellen om precies die reden bij elkaar blijven… Dan heb je dat gedoe niet.

Noodgedwongen logeren
Het is eind juni en Julia logeert al een tijdje bij haar vriendin Estelle. Het is knettervol in huis. Estelle heeft twee kindjes en Julia merkt zichtbaar dat Estelle het steeds minder leuk vindt dat Julia er nog steeds logeert. Maar de dag was gekomen dat zij en Ben inderdaad het huis uit moesten. Er verdwijnen in de stad steeds meer huizen voor ‘hun soort’. Waarom, dat weet Julia ook niet precies. Ook heeft ze Ben al een tijdje niet meer gezien. Wel begreep Julia dat hij ook ergens logeert, op - naar wat schijnt - een nogal gekke plek. Groot, maar het wordt ook nog gebruikt voor andere dingen. Van horen zeggen staat het er ook vol met spullen van mensen, die vaak binnenlopen. Heel onrustig allemaal. Dan zit ze toch liever hier, bij Estelle. Ondanks dat haar vriendin steeds vaker op haar zit te mopperen. Maar dan houd Julia zich maar in. Wat moet ze anders? Ze kan moeilijk vertrekken zonder dat ze woonruimte heeft… Ze heeft in ieder geval géén zin om, net zoals Ben, maar gewoon ergens te gaan slapen waar mensen hun spullen opslaan. Wat ook nog eens heel gevaarlijk kan zijn.

De buren, die een huis verderop van het oudere stel woonden, hoorden de kleinkinderen in de opgeknapte tuin van de buren spelen. Wat leuk! Geïnspireerd door het geluid van logerende kleinkinderen, besloot het stel om dichter bij hun dochter te gaan wonen. Zodat zij ook meer tijd met hun kleinkinderen konden doorbrengen. Bij het laatste bezoek aan hun dochter, die in Spanje woont, al stiekem in de etalage van de makelaar gekeken. En wat ze daar zagen stelde het stel niet teleur. Daarom besloten ze ook een ‘te koop’ bord in de voortuin te zetten, en plannen te maken. Wat een mooi vooruitzicht, om de rest van hun leven bij hun enige dochter en hun drie kleinkinderen door te gaan brengen!

Blij dat het allemaal zo gelopen is
Het is begin juli en inmiddels logeert Julia weer bij iemand anders. Jim had nog wel plek, dus is ze maar bij hem gaan wonen. For the time being, dan. Julia kent Jim ‘via via’. Het huis is eigenlijk van Jim’s broer, maar hij mag het tijdelijk gebruiken. Toch wel mooi om te zien, denkt Julia, dat iedereen bereid is om elkaar te helpen. Zo goed kent ze Jim ook helemaal niet. Hij is de hele tijd aardig tegen haar, zonder dat het raar gaat voelen. Ook blijft hij gewoon zijn ding doen in huis. Julia gaat ook haar eigen gang en zo lopen Jim en zij elkaar niet in de weg. Ondanks de stressvolle huizenzoektocht is Julia op dit moment blij dat het allemaal zo gelopen is. Zo voelt het voor haar alsof opnieuw beginnen ook echt mág. Dat ze nieuwe dingen mag ervaren. Zoals Jim tegen het lijf lopen, bijvoorbeeld. Ze vindt hem erg grappig. Hij is nieuwsgierig en vergeet gewoon om bang te zijn! Ja, ze is blij dat ze hem is tegengekomen.

De makelaar had het stel gevraagd om de rommeltuin een beetje op te ruimen voordat er kijkers zouden komen. Ze moesten een beetje grinniken. Want dat waren ze al jaren van plan, de tuin opruimen. Hun tuin was al tijden een soort jungle vól planten, bloemen en dieren. En niet alleen de tuin zat vol met diertjes. Het stel had vaak genoeg egeltjes zien rommelen in hun schuurtje. Ze moesten trouwens ook maar eens wat doen aan al die naaktslakken. Zelf waren ze het gewend. Maar wat zouden mogelijke kopers denken, als ze een slak in de keuken zouden tegenkomen? De slakkenkorrels deden gelukkig al snel hun werk: ruim een week later was er geen enkel slakkenspoor meer te vinden in de keuken.

Nog meer woningtekort…
Julia kan het bijna niet geloven. Jim is eergisteren doodziek op straat gevonden. Hij had waarschijnlijk iets gegeten dat giftig was. Je moet ook werkelijk overal voor oppassen tegenwoordig, denkt ze verontwaardigd. Omdat Jim ziek was kwam zijn broer natuurlijk langs. Hij was niet blij dat Jim zomaar iemand in het huis had laten wonen. En dus kan Julia weer vertrekken. Het is inmiddels eind juli en is er weer een hele rij huizen weggehaald in de buurt, zonder dat er nieuwe huizen voor zijn teruggekomen… dat betekent dat er nóg meer huizenzoekers zijn. Er zitten zelfs hele gezinnen tussen. Die moeten nu overal en nergens wonen en slapen. Julia heeft het met deze gezinnen te doen. Geen idee hoe je het zou moeten doen, met zoveel kinderen. Ook begint ze zich steeds meer zorgen te maken over de aankomende winter. Ze hoopt toch wel dat ze een goede plek zal vinden, voordat de strenge wintermaanden komen…

Twee jonge mensen stonden in hun tuin. Ze hadden zojuist de grootste sprong van hun leven genomen. Ze kwamen regelrecht van de notaris vandaan waar ze de handtekening hadden gezet onder… een koopcontract! Toen ze de sleutel in het slot staken en het lege huis binnenliepen, voelde dat een beetje gek. Het was een jaren dertig huis aan de rand van het bos. Met een heerlijke grote tuin. En kamers genoeg om kindertjes te kunnen krijgen. Gelukkig hadden ze allebei een goede baan. De vrouw had net een grote promotie gemaakt, en daardoor konden ze nu dit huis kopen. Wat een verschil met hun vorige huis! Ze moesten nog flink de handen uit de mouwen steken, maar daardoor konden ze het ook helemaal naar hun zin maken. De jonge mensen voelden zich rijk. En dat waren ze ook. Letterlijk. Want zij hadden allebei een baan waarmee ze goed verdienden. En ouders die ook nog konden bijspringen. Zoveel anderen die dat geluk niet hadden. En nu hadden ze zelfs een eigen huis! Mét een tuin. Een rommelige tuin, dat wel. Het zou veel tijd gaan kosten om deze tuin te onderhouden. Tijd die ze eigenlijk niet zouden hebben... Maar daar was vast wel iets aan te doen. Aan de ene kant was er al een schutting in plaats van een heg. Aan de andere kant konden ze misschien wel hetzelfde doen? En misschien tegels, in plaats van het grind dat er nu lag? En beter wat potten met planten, in plaats van die hele hoek met groene wildgroei.

En dan sta je op straat
Het is begin augustus en Julia heeft dus officieel geen huis meer. Sinds deze ochtend staat ze op straat. Waar ze naartoe zou kunnen gaan, of wie ze nu nog om hulp kan vragen? Ze heeft geen idee. Al een paar uur loopt ze doelloos rond. Overal is het vol. Ze heeft geen idee hoe ze dit moet oplossen. Het is zo oneerlijk, denkt ze boos. Als ze omhoog kijkt, ziet ze genoeg woonplekken. Alleen die zijn niet voor haar. Want zij kan niet zo hoog wonen. Omdat zij is wie ze is. Háár soort. De woonplekken díe ze ziet, die zijn voor de mensen. Mensen die zelfs extra woonplekken hebben gemaakt voor zichzelf.

Op het nippertje aan de dood ontsnapt
Julia’s ex Ben was dus bijna verdronken. Ze hoorde dat hij in het water was gevallen. Ben kan prima zwemmen, alleen lukte het hem niet om uit het water te komen. De zijkanten waren gewoon te hoog! Hij had bìjna de moed opgegeven. Toen lukte het hem gelukkig toch om uit het water te klimmen. Hij is er met de schrik vanaf gekomen. Het was écht op het nippertje…

De man en zijn zwangere vrouw waren nu al een week met de sloot bezig achter het huis. Ze keken naar het resultaat. De sloot was door de gemeente helemaal vrijgemaakt van takken en bladeren. Ook was er een nieuwe, hoge houten rand geplaatst, zodat de sloot er weer wat strakker uit zag. De vrouw zuchtte. Sinds ze hier woonde was ze van dat gekke dichtgegroeide slootje gaan houden. Het stikte er echt van de diertjes. Het deed haar denken aan haar jeugd. Haar ouders namen haar toen vaak mee naar de Lemelerberg. Uren heeft ze daar doorgebracht. In zon en regen. Natuur was belangrijk voor haar ouders. De tuin van haar ouderlijk huis was dan ook één grote jungle, vol prachtige ontdekkingen. Overal waren gekke plantjes en het stikte er van de dieren! Van griezelige, maar geweldig fascinerende duizendpoten tot dikke grote padden en schattige egeltjes. Ze voelde de baby bewegen in haar buik. Zo’n jeugd wilde ze ook voor haar kindje. Ze moest lachen. Haar vriend wilde eerst een strakke tuin met tegels en een schutting, maar sinds zij zwanger is ziet ze hem veranderen. En nu had hij een soort loopplankje gemaakt voor in het slootje. Zodat diertjes uit het water kunnen komen. Diertjes die, dankzij die nieuwe houten rand, de kant niet meer op kunnen klimmen.

Positief blijven is steeds moeilijker
Julia is wanhopig. Het is eind september. De afgelopen tijd heeft ze op maar liefst tien (!) verschillende plekken geslapen. Ondanks dat ze niet te ver vooruit moet denken, komt de winter er wel aan. Hoe moet ik de winter doorkomen zonder een warme plek om te slapen, peinst ze gefrustreerd. En hoeveel ze ook haar best doet om positief te blijven, ze merkt dat ze paniekaanvallen krijgt. Of gewoon helemaal uit het niets in huilen uitbarst. Ze heeft ook gehoord dat Ben bij zijn nieuwe vriendin is ingetrokken. Ze is blij dat hij in ieder geval wél woonruimte heeft gevonden. Julia maakte zich stiekem toch een beetje zorgen om hem.

De halve buurt had hun tuin voorzien van tegels en mooie potten met planten, in plaats van gras of grind met planten en bomen. Ondanks dat, had het kersverse gezin er toch voor gekozen om een rommeltuin te hebben. De baby was in de zomer geboren, en het jonge gezin had heerlijk in een weelderige groene tuin onder de schaduw van de grote dennenboom gezeten. Ze hadden weinig tijd om te tuin bij te houden. Maar dat gaf helemaal niets. De plek achter hun huis was een soort jungle paradijsje geworden, boordevol planten, hoekjes met opgestapelde stenen en oude bloempotten. De jonge moeder kon het niet laten om regelmatig een steen van de stapel op te lichten, om de baby al die kruipende beestjes onder de steen te laten zien. Ze hadden al een paar kikkers en zelfs een egel in de tuin zien rommelen!

Een huis gevonden!
Het is midden oktober. Julia is enorm blij. Ze kan zich moeilijk voorstellen dat ze zo in de stress had gezeten om een nieuwe woonruimte te vinden. Een paar weken terug heeft ze namelijk een prachtig hol gevonden om te wonen en om haar winterslaap te houden. Het is echt geweldig! Ook barst het van het voedsel in de buurt. De mensen ziet ze vaak door de tuin lopen, maar ze laten Julia gewoon met rust. Gisteren zag ze nog twee egels aan de overkant een holletje bouwen in de dikke heg. Ik kan wel janken van geluk, denkt Julia. Ze voelt dat haar lijf klaar is voor een heerlijke winterslaap.

Een kleine egel maakt zich klaar voor de winterslaap. Het ziet ernaar uit dat in ieder geval het eerste verhaal goed is afgelopen. Dikke kans dat Julia de winter niet had kunnen overleven, zonder een goed en veilig plekje. Deze plekken zijn steeds moeilijker te vinden. Mensen houden nu eenmaal niet van rommelige tuinen, met plekjes waar beestjes een nest in kunnen bouwen. En dat is ook wel begrijpelijk natuurlijk, maar wél jammer. Zeker voor al die beestjes! Maar het leven is nu eenmaal niet makkelijk óf eerlijk. En al helemaal niet voor kleine dieren die in onze tuinen rondscharrelen. Julia heeft het in ieder geval allemaal overleefd. Gelukkig was ze niet helemaal het slachtoffer van onbedoelde ketens van soms vreselijke gebeurtenissen.

Maar moeten we ons nu ook al druk maken over ‘woningnood’ in de achtertuin, terwijl er in onze eigen grote mensenwereld de vreselijkste dingen gebeuren? Het is allemaal onderdeel van de circle of life, die we iedere dag jarenlang in de natuur heb mogen aanschouwen. Leed dat de krant natuurlijk niet zal halen. Maar waar we nog wel eens zwetend van wakker kunnen worden. In deze verhalenreeks nemen we je mee in verhalen zoals deze.

Welkom bij ‘Een keten van onbedoelde, en soms vreselijke gebeurtenissen’.